Sana gökyüzü manzaralı yatağımdan bahsetmiştim değil mi?
Hani lisedeyken uzanıp saatlerce gökyüzünü seyre
daldığım, kuş sesleri eşliğinde uyuduğum yatağım var ya, işte o!
O yatakta uzanırken her şey o kadar olması muhtemel
gelirdi ki!
Bazen hayal ve gerçeklik algım birbirine karışırdı.
Önümdeki yaşayacağım seneleri düşünür ve içim coşkuyla dolardı.
Yapacaktım! Henüz tam olarak ne yapacağıma karar
vermemiştim; ama her ne olursa olsun yapacaktım.
Nerede
olmak istiyorsam orada olup; hayatımı toplum yargılarına takılmadan
şekillendirecektim. İçimdeki mahkemeye başvuracaktım vicdani muhasebe yaparken.
Şayet bir şey danışmam gerekiyorsa, içimdeki bilge kişilik ne güne duruyordu! O
bilirdi! Er ya da geç bana doğru olanı söylerdi her durumda.
Sonra ne mi oldu?
Dediğim
gibi oldu.
Ancak girdiğim yollar bazen öyle çetrefilli geldi ki, kim
olduğumu bilmediğimi düşündüğüm zaman dilimleri yaşadım.
Öyle anlardı ki onlar, yaşayan ve seyirci olan bir ‘ben’
vardı . Ama benim ruhum daha çok, yaşayan beni şaşkınlıkla izleyen seyirci bene
aitti.
Hayatımdaki değişimlerin hızına anlam veremiyordum.
Kimlik algım gibi, yer ve zaman algım da bozulmuştu
adeta.,
Ben kimdim? Burası neresiydi ya da neden buradaydım?
Yaşım 22 miydi gerçekten?
Aynada beni izleyen gözler yaşlı bir kadına aitti oysa!
Hayatımdaki değişimler ruhumda deprem etkisi yaratmıştı
ve üstüne bastığım zemin bir türlü yerine oturmuyor, başım dönüyordu…
“Zaman” diyordu aynadaki yaşlı kadın.
Üzgün ânımda esen rüzgar “Zamana bırak.” diye
fısıldıyordu.
İzlediğim filmdeki başrol oyuncusu bile hüznümü fark edip
oynadığı filmden başını uzatıyor ve “Rahatla” diyordu, “Zaman her şeyi
halledecek…”
Ya hayatımdaki her şey çok çılgındı, ya da ben kafayı
yemiştim! İkincisi mantıklı olandı.
Sonra…
Aylar sonra…
Yeniden
nefes aldığımı hissettim.
Birden
kalbimde ve zihnimde bir aydınlanma hissetmiştim.
“Başardım!”
dedim aynadaki yaşlı kadına. “Anlamanı bekledim” dedi her şeyi bilen
bakışlarıyla.
Gökyüzünü izlerken her şeyi yapacağını düşünen
o küçük kızdan daha fazlasıydım. Yapıyordum!
Kalbimin
sesini dinliyordum. Ve bu yolda ayağıma takılan dikenler canımı acıtsa da
yolumdan alıkoyamıyordu beni.
Filmdeki
adam başını çıkardı tekrar ve “Bak bu şarkı senin için. Dinle küçük kuş!” dedi.
Uçarcasına dinledim ve bu sefer filme ben girip dans ettim onunla. Bu dansı ona
borçluydum!
Uzun
bir dengesizlik süreci neticesinde yeniden dengeye oturtmuştum sanki
hayatımdaki parçaları.
Bu
hissiyatlar içerisinde anı sandığımı karıştırırken çocukluğumdan bu yana
benimle olan kitabımın arasından bir
kağıt düştü. Ta o zamanlardan kendimi bulduğum ve sakladığım bir şiir vardı
içinde…Sanki benim için yazılmıştı!
Seni karanlıkta yatırıyorlar.
Korkuyorsun geceden:
Bakıp bakıp pencereden,
Yatağına sokuluyorsun.
Ben hep eski yerimdeyim, biliyorsun.
Hava açık olduğu zamanlar
Beni seyrediyor, seviniyorsun.
Ne olurdu, ben de,
Sana göründüğüm şekilde
Odana gelseydim.
Ateşböcekleri gibi,
Küçücük avucunda
Yanıp yanıp sönseydim.
Seneler geçip gider, büyürsün.
Bir gün olur, hepsi biter:
Endişeler, o çocuk üzüntün
Hepsi biter.
Aydınlanır seninçin geceler,
güneş gibi görünürsün.
Biraz sabır, küçük çocuk, biraz sabır.
Ama Allah'ın koyduğu yerde,
Yıldızlar daima yalnızdır.
